وبلاگ مداد
» در سکوت می توان غم طبیعت را تماشا کرد
طبیعت هم گاهی غمگین می شود اگر با دقت تماشا کنید
تا غروب چیزی نمانده است
شاید برای همیشه پرسش های بی پاسخم تمام شوند و آرامشی که دوست دارم را تجربه کنم
آرامشی از جنس سکوت و تهی بودن از همه چیز
آری تهی بودن از همه چیز. خالی، بی وزن و آرام آرام
تجربه های تلخ زندگی را نتواستم شیرین کنم.
گاهی دلم به وسعت یک دریا تلخ و سیاه می شود و تماشای غروب خورشید و سکوت شب، تلخی دلم را درک می کند و دلم در سیاهی شب گم می شود. آسمانی یک دست سیاه که با نور ستاره ها و مهتابی که کوچک و بزرگ می شود.
ستاره هایی که تنهای تنها چشم به زمین دوخته اند و ماهی که سنگ صبور ستاره ها می شود و برای زنده ماندنش از خورشید کمک می گیرد و خورشیدی که زمان رفتنش اگر نگاهش کنی بار غم و دلتنگی و تلخی های روزی که بر او گذشته است را درک می کنی. می سوزد و می سوزاند اما غمش را کمتر کسی باور می کند.
خورشید هم تک و تنها می رود و جای خود را به ماه می دهد و از دور هوایش را دارد.
آسمان و زمین و درخت و ابر و باد و دریا و تمام طبیعت هم غمگین می شوند.
آسمان هر شب سیاه پوش می شود. زمین غم هایش را درون خود می ریزد و ناگهان خشم نهفته ی خود را خالی می کند. درخت سالی یک بار برگ هایش زرد می شود و می ریزد. ابر هر وقت که دلش می گیرد اشک می ریزد. باد، امان از باد که سرگردان می شود خود را همه جا می کوبد گاهی سرعتش زیاد می شود و گاهی همه چیز را به دور خودش می پیچد. و دریا که از تماشای غم آسمان و ابر و باد از خود بی خود می شود.
آیا طبیعت از انسان و بی رحمی هایش غمگین شده است همان انسانی که وقتی که غمگین است خودش را به طبیعت می سپارد تا کمی آرام شود.
اما انسان در این کره ی خاکی چه می کند وقتی که غمگین می شود و قلب و دل و مغزش از غم ها پر می شود؟
انسان چگونه باید خودش را از غم های ناگزیر خالی کند قبل از آن که روحش را تسخیر کند؟
مثل آسمان هر شب سیاه پوش بشود یا مثل زمین غم هایش را درون خود بریزد و زمانی با خشم غم هایش را خالی کند یا مانند درخت پیر و فرسوده شود یا همانند ابر گاهی اشک بریزد یا به تقلید از باد به دورترین فاصله ها برود یا مثل دریا به کسی رحم نکند تا دلش آرام بگیرد؟
به راستی انسان کدام راه را باید برود و از کدام عنصر طبیعت پیروی کند؟
