وبلاگ مداد
» به باران نگاه کن
چشمانت را ببند و باران را تماشا کن
خنده ی آسمان است باران، یا بغض پنهان است باران؟
تو چه می بینی پشت قطره های باران؟ من چه می شنوم از نغمه ی باران؟
چشمان بسته و هوای مه آلوده و بوی باران، به چه می اندیشد آسمان که این گونه دلبری می کند؟
دلش گرفته یا که دلبری را در آغوش می فشارد؟
نغمه ی باران است گوش کن. از تو خواهش دارم چند لحظه خودت را فراموش کن.
مطلب مرتبط
طرز تهیه چیز کیک پنیری بدون گلوتنببین باران صدایت می کند، تو را جدا، من را جدا.
باران هوای دل هر کس را می داند،
نغمه ی آوازش، قطره های لبریز شده از جانش،
برای هر دلی یک پیغام خاص است،
گوش کن، چشمانت را ببند و نگاه کن، چه می گوید باران به تو، چه می خواهد باران ز تو،
پیغامش را حس کن، قطره هایش را لمس کن،
باران است که می بارد، حواست هست؟ برای تو پیغام آورده است.
بی تفاوت از کنارش رد مشو، خواهشی دارد شاید، یک بار سرعتت را کم کن، یک لحظه به آسمان نگاه کن،
باران است که می بارد، این همه قطره به چه کارش می آید، نگاه کن، حواست کجاست؟
قطره ها برای توست، فرار مکن، آسمان هم خاطراتت را می داند، وقت تنهایی کنارت می ماند، آرام باش، گریزت از چیست؟ این گونه دویدنت بهر چیست؟
آرام باش، آسمان با تو مهربان است، قطره هایش خیس و لرزان است، اما دلت را گرم می کند، نطق گویایت را نرم می کند،
فرصتی هست هنوز، به آسمان نگاه کن، باران است که می بارد، یا که غم دارد و بیمار است، یا از خوشحالی در آغوش یار است، هر چه هست حال تو را خوب می فهمد،
از آسمان آمده است، سالهاست که دنبال تو می گردد، دوباره به آسمان و باران نگاه کن، ببین حالت را می فهمد،
چه خوب است باران، چه خوب است آسمان، پاییز باشد یا بهار، باران کارش را خوب می داند، چه خوب است آسمان، که رد پایش، که اشک پنهانش، که شوق بی پناهش، همیشه آشکار است،
آسمان است دیگر، خورشید دارد و ماه، ستاره های زیباتر از ماه ، ولی آن که هوای دل انسان را دارد، ابر است و باران، می بارد و می خواند، نغمه هایش را، سوز دل هایش را، رقص بی همتایش را، هر قطره با خود پیغامی می آورد، از دل انسان خبر دارد،
نگاه کن، دوباره نگاه کن، چشمانت را ببند و گوش کن، پیغامت را می شنوی؟ دعا کن، باران حالت را می فهمد، این گونه گریز از باران خطاست، نظر نکردن به آسمان جفاست،
حواست نیست؟ باران است با تو کار دارد، در شوق لبریز شده ای، یا که از غم سرریز شده ای، حواست به باران باشد، نگاهت به آسمان باشد، بگذار باران کنارت باشد، چند لحظه هم مسیرت باشد، شوق پرواز داشت، برای رسیدن به تو، چتر که پیغام باران را نمی فهمد،
مسیرش طولانی بوده، آخرین پیغامش برای تو بوده، چرا من و تو از باران می گریزیم؟ فکر آنیم که بعد باران حتما مریضیم، بوی باران شفاست، حس و حالش برملاست، سرد است اما دلش گرم است، شوق سفر داشته، به تو فکر می کرده که حواسش پرت است،
نمی خواهی باران را صدا کنی؟ شوقش را دو چندان کنی؟ آمدنش نزدیک است، نمی خواهی برایش آواز بخوانی؟ دوباره نگاه کن، چشمانت را ببند و خودت را صدا کن، باران با تو کار دارد، شاید که از یار خبر دارد، می داند که تو چه می خواهی، برایت حس و حالی مخصوص دارد،
اما تو می دانی باران چه حالی دارد؟ شوق دارد یا که یار را کم دارد؟ خنده هایش حس دلتنگی دارد؟ یا نغمه هایش مژده ی وصال دارد؟ تو می دانی باران چه حالی دارد؟
من که نمی دانم، من باران را ندیدم، حس دستانش را نفهمیدم، پیغام آورد و دویدم، باید از چترم بپرسم، شاید او حالِ باران را بداند.
